Butterfly!

Ik rijd op Trophorne-weg tussen Woudsend en Elahuizen als ineens Sorry van Kyteman zich een weg door de boxen vindt. Ik voel tranen opkomen omdat het nummer me aan jou doet denken en me doet beseffen dat je er niet meer bent. Ik zie je nog zo voor me staan, Emily, terwijl je me met een twinkeling in je ogen vertelde over hoe mooi jouw weekend was geweest. Je was met een vriendin naar een concert van Kyteman geweest. En met name het laatste nummer Sorry maakte die avond veel los. Je kon al jouw zorgen en gedachten tijdens dat nummer loslaten. Anderen ook. “Zoveel liefde, Jan. Alle mensen waren één. Of klinkt het gek als ik dat zo zeg?” “Nee, ik begrijp denk ik wel wat je bedoelt. Geen gedachtes, geen zorgen, alleen het nu. Zoiets?” Je knikte. We moesten beiden lachen. We spraken over de therapeutische werking van muziek en dat we het belachelijk vonden dat scholen, zéker speciaal onderwijs-scholen, daar niet meer gebruik van maakten. Sterker nog, er als eerste op bezuinigden. Net als sport. Idioterie. Er was nog veel werk aan de winkel was de conclusie. Ik heb Sorry ’s avonds opgezocht en gedownload en sindsdien honderden keren beluisterd. Elke keer dat ik het nummer hoorde moest ik even aan jou denken, Emily. Een prachtig liefdevol mens.



     16 juni kreeg ik ineens het bericht. Je was er niet meer. Je kon deze harde wereld niet meer aan en had besloten om eruit te stappen. “God-ver-domme...” meer kreeg ik er niet uit. Eigenlijk de hele dag niet. Ik ben ’s ochtends nog naar m’n werk gegaan maar trok het niet meer en ben rond het middaguur weer teruggereden. Fucking verdrietig. Omdat ik je zó gráág nog één keer had willen spreken. Maar ook omdat ik je voor deze verdrietige keuze zó gráág had willen helpen. Maar lieverd, ik wist het niet…
Ik heb bij thuiskomst de gitaar gepakt en heb Butterfly gespeeld op het dakterras. Waarom het nummer Butterfly? Geen idee. Omdat ik jou zó’n prachtig en liefdevol mens vond, denk ik, net als Saskia, voor wie ik het nummer had geschreven (godsamme, ik mis haar ook...). Het voelde alsof het het juiste was om te doen.
    Toen ik 20 juni in jouw woondorp aankwam om afscheid te nemen, zocht ik een parkeerplek. Bij de voetbalvelden vond ik er eentje. Ik parkeerde de auto en keek door het voorruit van de auto. En hoe tragisch de dag ook was, er verscheen wel een klein lachje op m'n gezicht, want er was een prachtige grote vlinder op het bushokje geschilderd. Butterfly.

Ik parkeer de auto bij het water van de Fluessen en luister Sorry uit. De tranen veeg ik van m’n wangen. Terwijl de zon prachtig weerkaatst op het kabbelende water besluit ik dat ik aanstaande zondag het nummer Butterfly in Lewinsky ga spelen. Live. Als eerbetoon aan jou en Saskia. Ik houd van jullie…

Dag lieve mensen, dit bovenstaande verhaal ging er aan vooraf voordat ik in het warme Lewinsky Butterfly speelde (video hieronder). Het was stil. Iedereen was één… 

Emily is zelf uit het leven gestapt. Mocht jij je zo klote voelen dat jij ook denkt dat dit nog de enige uitweg blijkt te zijn, zoek dan hulp. Vaak kan dat enórm helpen. Je kunt zelf hulp vragen bij vrienden of vriendinnen, maar je kunt ook via de volgende website hulp krijgen: https://www.113.nl/. Ik hoop voor je dat de donkere wolken weer zullen wegtrekken en dat je de zon weer zult zien schijnen.

Liefdevolle groet,

Jan Hospes

PS De naam Emily is een vervangende naam uit respect voor de nabestaanden.